หมูไม่ได้เลี้ยงครับ เลี้ยงแต่หมา
ไปรอบนี้ ไม่ได้พามันไปด้วย ฝากพี่ข้างบ้านเลี้ยงใว้
เมื่อวาน พี่เขาโทรไปหาว่ามัน ตอมใจ ไม่กินข้าวกินน้ำ
ผมก้อเลยโทร. ไป แล้วให้ แก เปิดลำโพง พอมันได้ยิน มันดีใจมาก และยอมกินข้าว ละ
เพราะผมบอกว่า ข้างตังค์ ถ้าไม่ยอมกินข้าง เดี๋ยวพ่อ กลับไป เดี๋ยวพ่อ ก้อ ขุดหลุมฝัง ให้นะ
5555555555
ออกจากพิจิตร 11 โมงตรง เวลา 14.30 รับทราบข่าวจากพี่ ข้างบ้าน ที่ระยอง
ข้าวตังค์ของผม ไม่มีอีกแล้ว นับแต่นี้ต้อไป มันนอนหลับแน่นิ่ง ไปพร้อมกับน้ำตา
เพราะผมไม่เอามันไปด้วยรอบนี้ เพราะการเดินทางรอบนี้ ไหมือนรอบก่อนๆ ที่ไป พิจิตร และน่าน
ทุก ครั้งข้าวตังค์ จะได้นั่งเบาะหน้า จากระยอง จนถึง น่าน ทุก ครั้งที่ไป แต่ว่ารอบนี้ไม่ได้ไป
เพราะเอา ลูกชายคนเล็ก หมีพลูห์ เอาไปให้ย่าทวด เชยชม เนื่องจาก
แก อายุ 84 ปีแล้ว แถมยังมาล้ม ขาหักอีก เลยกลับบ้านรอบนี้ ไปเอาใจย่าทวดอย่างเดียว
(ลุงตู้เข้าใจ) กลับมาผมก้อจัด การขุดหลุม และก้อ อาบน้ำให้มัน 2 รอบ
แต่งชุดกันหนาวของมัน ชโลมน้ำหอม ให้หอมที่สุด เอาตุ๊กตาตัวโปรดที่มันเล่นประจำ
พร้อมที่นอนที่นอนประจำของมัน ห่อตัวมันลงไปในหลุมที่ผมตั้งใจขุด พร้อมกับน้ำตาของผมและแฟน
ไม่มีอีกแล้ว ข้าวตังค์ ของผม
ผมไปรับมันมาเลี้ยง เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 2547 และมันก้อมาจากผมไปวันนี้ 11 ธันวาคม 2554
รวมแล้ว 7 ปี พอดี ตอนที่ไปรับ ข้าวตังค์ เกิดวันที่ 1 พย. 47
ตอนไปรับอายุได้ 1 เดือน 10 วัน เดินตามตูดแม่ เดินไป ล้มแผละล้มแผะ เป็นตัวผู้ตัวเดียวในคลอกนั้น
ผมไม่รู้จะพูดอย่างไร ผมรักมันครับ มันคงหมดเวรหมดกรรมแล้วครับ
ข้าวตังค์ อโหสิกรรมให้พ่อและแม่ด้วย
ผู้เขียน
